Ma 30-8 Morro Bay, Big Sur
Op naar Big Sur. Schijnt een vliegstek voor iedereen te zijn met een prachtige weg naar boven.
Cornelia brengt ons eerst naar het strand met de zeekoeien en eekhoorns.
Daarna via het landingsveld een indrukwekkende rit naar de start. Boven gekomen is toch niemand onder de indruk van de windrichting en -kracht en besluiten we door te rijden voor een winkel en overnachting. Dat is niet al te makkelijk, maar dankzij een tip van de locale brandweerman zijn we in een redelijk betaalbaar motel terecht gekomen in Big Sur. Een dorp dat bestaat uit motels en campings, meer niet. Allemaal op tijd naar bed, hopelijk kunnen we morgen vliegen.
We ontmoeten een andere parapenter, we hebben hem vanaf de start zien landen. Hij blijkt met een paramotor gestart te zijn aan het strand. We spreken af dat hij ons woensdag belt voor de start, omdat we verwachten dat het morgen misschien vroeg goed is maar woensdag echt goed zal zijn.
Onderweg vinden we enorme dennenappels, het lijkt wel alsof ze ook op vakantie zijn.
Di 31-8 Big Sur, Hollister
Vol hoop rijden we na een zelfgemaakt ontbijt, want dat zat niet bij de prijs in terug naar de LZ van Big Sur. Het is een prachtige weg langs het strand en nu rijden we aan de zeekant. Echter na een paar mijl zien we de mist op zee liggen. Een prachtig gezicht, maar het voorspeld weinig goeds. En inderdaad hoe verder we komen richting LZ hoe bewolkter het wordt. Het is echt laag, soms rijden we er boven.
We besluiten voorbij de LZ naar een veldje te gaan waar gister de paramotor is geland. We kijken even rond en zien de wolken steeds lager komen.
De wolken liggen op de zee en wij rijden er boven We gaan nog even kijken bij een volgende parkeerplaats geven de eekhoorns weer te eten en ontdekken een pad naar het strand.
We besluiten op weg te gaan naar Bishop, het eigenlijke doel van de reis, Owens Valley.
Via al weer een prachtige route via de strandweg.
Komen we opeens op militair terrein. Enigszins zenuwachtig rijden we toch door, we zien wat verbrande bomen en een tank en zijn er dan al weer uit. Het viel dus reuze mee. (later bleek dat we veel geluk hadden gehad en werd het ons ten zeerste afgeraden om dit nog eens te doen, oeps)
We worden regelmatig verrast door prachtige uitzichten, maar vergeten die helemaal als we opeens 2 condors zien zitten. Na nog 2 kleine dorpjes komen we in Hollister aan. Hier nemen we weer een motelletje en besluiten wederom voor een double room, een stuk goedkoper en prima om te slapen.
De eigenaar herkent ons als niet amerikaans, omdat de dames een dubbelroom accepteren, dat zouden Amerikaanse dames nooit accepteren. Vervolgens hebben we een gezellig gesprek met hem, hij is zelf van India en vind dat de Amerikanen niet zo praktisch zijn. Daarna komt het gesprek op kinderen, euthanasie, discriminatie en wordt het duidelijk tijd voor bed.
Wo 1-9 Hollister, Yosemite Park
Na Hollister zijn we in no-time vlak bij Yosemite Park, in het dorp er voor besluiten we rond te kijken, Monica past een prachtige jurk, maar koopt hem niet, want ja wees eerlijk wanneer draagt die nou een jurk? We besluiten om in het park te gaan slapen ook al is het wat duurder en laten ons uitgebreid informeren bij de Information. We kunnen daar bellen voor een cabin en krijgen er een voor een redelijke prijs.
Vol enthousiasme rijden we het park in. Cornelia heeft het park eerder gezien en weet wat te verwachten, maar Coen, Erik en Monica zijn toch wat verrast over alle commercie en leveren flink commentaar. Bij aankomst staan we op een grote parkeerplaats en besluiten eerst een kleine hike te doen van een half uur voor we ons inschrijven. We zien overal tentjes en grappen over de beren die daar zo overheen lopen.
Voor de hike nemen we de bus naar de startplek, de verkeerde kant op, dus ipv 5 haltes worden het er opeens 15. Op locatie aangekomen kijken we enigszins beteuterd naar het asfalt met rolstoel toegang en onze eigen bergschoenen. De sandaaltjes en crocks hadden het hier ook prima gedaan. Wel moeten we toegeven dat de bergen en bomen indrukwekkend zijn.
Na een korte wandeling lopen we terug ipv nogmaals de bus te nemen en bij de inschrijving ontdekken we dat onze goedkope cabin ook een tent is. Die alleen 5 bedden en een lamp bevat. We moeten alle ruikende spullen uit de auto halen zowel eten als toiletartikelen en deze in een bearlocker stoppen. Zodat de beer niet in onze auto of tentje inbreekt (oeps) wat doen we met vliegers en harnas?? Zijn die veilig op de auto? We bedenken dat we eten bij anderen onder de auto gooien zodat ze bij de onze vandaan blijven, maar Cornelia vindt dat we dat niet kunnen maken.
Dan maar een biertje en wijntje en op naar het restaurant. Dat blijkt te bestaan uit een lange rij voor het loket van de pizzabakker en de biertent. We nemen beide rijen en zitten uiteindelijk onder de zaklantaarn te eten.
Wat het is weten we niet, maar we voelen ons wat bekocht, raar he? Vooral als we vervolgens geen beer zien, horen of het gekrijs horen van iemand die meent er een te hebben gezien. We zien wel een wasbeer maar dat is een Racoon dus geen “echte” beer. Gelukkig slapen we allemaal goed.
Do 2-9 Yosemite Park, Bishop
Het is een mooie rit uit het park, maar echt geen echte beren. We komen een paar Fire Rangers tegen die vertellen over de brand die momenteel 1000 acres groot is (we dachten nog een oud vuur te ruiken) Tegenwoordig worden de branden gecontroleerd ipv meteen geblust. Hierdoor kan het goede bos beter groeien en hebben dieren meer kans om te overleven. Branden en omgaan met branden is erg belangrijk hier. “The issue is not if but when will the wildfire occur.”
De echte waterratten onder ons zwemmen op 1500 meter hoogte in een prachtig meer. Brrrr…..
Vanuit het park rijden we Owens Valley in. We hebben van Wayne en Paula het aanbod om hun huis te gebruiken terwijl zij op het Burning Man Festival zitten aangenomen en rijden Bishop in.
Een vliegvriend van hen, Adrian helpt ons het huis in. Even weer een vaste stek, gezellig huis. We beginnen met een wasje. En ‘savonds gaan we met Adrian en Gigi eten in de Whiskey Bar. Het eten smaakt hier bijzonder goed. (we zullen echt niet afvallen hier)
Gigi werkt bij de locale radio (92.5) en tv station maar als we die willen beluisteren blijkt het ontvangst in de bergen niet zo goed te zijn. Hier kunnen Erik en Coen eindelijk de zuurstofflessen eens goed bekijken.
Vr 3-9 Bishop
Om 9 uur staat Adrian voor de deur om ons een aantal stekken te laten zien. We rijden zonder vliegers achter hem aan om eerst eens overal te kijken. We verwachten vanmiddag te kunnen vliegen.
Onze auto’s, Jeep Patriots, die we net waren gaan waarderen als de corsaatjes op Lanzarote. Klein en middelmatig maar voldoende voor wat we nodig hebben om te kunnen vliegen, laten ons volledig in de steek op de eerste echte helling. Cornelia geeft plankgas, maar de auto doet niks meer dan een beetje stationair draaien. Coen en ik stappen uit en dat is net voldoende voor dit heuveltje, maar voor de volgende besluiten we niet verder te gaan. We zijn vreselijk teleurgesteld, maar erg blij met Adrian en zijn prachtige Toyota.
Voor we echt gaan vliegen nog maar wat extra waterzakken. Het is hier heet en droog, dus zonder dat je het door hebt droog je snel uit. Daarna met Adrian, die zijn hikeweekend heeft opgezegd omdat vliegen met elkaar toch wel heeeeel erg leuk is op weg naar boven. Cornelia heeft geen zin meer in vliegen dus dat scheelt een harnas en zo kunnen we met z’n allen in de Toyota naar boven. Boven is de wind zo hard dat ook Monica niet meer wil vliegen.
Coen en Erik starten wel in de soarwind met harde bellen achter Adrian aan die in no time boven zit. Helaas zijn de heren niet zo gelukkig. Na een tijdje rond starthoogte te vliegen constateren we met zijn allen dat we eigenlijk te moe zijn. Morgen beginnen we met uitslapen.
Na een snelle hap maar eens alle spullen uitzoeken en ons klaar maken voor een vliegweekje hier in Owens Valley. Biertje erbij op tijd naar bed en morgen uitslapen!
Za 4-9 Bishop
Na eens lekker tot half 10 te hebben doorgeslapen, worden alle spullen verzameld voor een nieuwe dag vol vliegplezier. Monica besluit echter tot een dagje thuis hangen en niks doen (dit hele verhaal dus) de rest gaat lekker vliegen.
Coen en Erik hebben vanmorgen zuurstof gehaald en in de tuin geoefend met de zuurstof. Ze hopen deze vandaag nodig te hebben. Maar je weet hoe het gaat, “wie zich warm kleed zakt vroeg uit”. Het is dus altijd een risico je goed voor te bereiden. Maar ook een must als je echt wat wilt.
Monica probeert op de radio nog te volgen wat iedereen doet. Maar helaas is het meeste gekraak. Wel hoort ze dat Erik en Adrian gaan steken. Wat zullen de verhalen zijn?
Vandaag zijn Coen, Cornelia en Erik met Adrian naar Piute gegaan, een startplek in de White Mountains , zo’n 15 km noordelijk van Bishop. Hoogte verschil met het landingsveld is zo’n 1100 meter de start ligt op 2400meter, het is een west start dus pas na de middag goed bruikbaar.
De weg naar boven is een onverhard bergpad, niet echt slecht, maar met steile stukken met hellingen van meer dan 15 graden. De Jeep Patriot kon gisteren dan ook niet naar boven komen. De Toyota FJ Cruiser van Adrian heeft er geen probleem mee (met 4 personen, 4 delta’s op het dak plus 4 volledige uitrustingen)
Boven aangekomen blijkt er al een groep delta piloten te zijn. Het zijn Amerikanen uit de buurt van San Francisco die al een aantal jaren elke zomer naar Owens Valley gaan om te vliegen. Ze hebben op deze stek nog nooit andere piloten ontmoet. Ze waren dan ook hoogst verbaasd toen het ook nog 3 Nederlanders en 1 Zuid-Afrikaanse Amerikaan bleken te zijn. Na het opbouwen ontstond er dus ook een heuse startrij van 9 vliegers.
Cornelia besloot om niet te vliegen. Na de start pakten Erik en Adrian snel hoogte en vlogen volgens plan in noordelijke richting. Coen had wat meer moeite om de thermiek te benutten.
Het plan was om de ridge van de White Moutains in noordelijke richting af te vliegen tot het eind (laatste hoge piek) en dan weer terug te komen, totaal zo’n 80 km.
Mochten we onderweg uitzakken dan zouden we proberen om zo dicht mogelijk bij een weg te landen.
Na zo’n dik uur vliegen melde Erik dat hij op het eind van de ridge zat, Adrian melde dat hij zo’n 2 mijl achter Erik zat. Coen was ongeveer halverwege. De bellen waren turbulent, maar niet extreem. Het ging makkelijk over 4000 meter, later op de dag zelfs hoger, Coen heeft 5200 meter gehaald! Toch een goed idee, die zuurstof, dan blijf je fitter op die hoogtes.
Erik was na zo’n dik 2 uur op “goal” Coen had zo’n 50 minuten meer tijd nodig, Adrian kwam zo’n kwartiertje na Erik.
Op het landingsveld (nou ja landingsveld, een stukje woestijn waar net iets minder struikjes staan) was Cornelia met koud bier.
Na het inpakken op naar Monica die “thuis” was gebleven, en op naar de lokale Mexicaan voor lekker eten.
Al met al een mooie vliegdag.
Volgen Adrian gaat het morgen te hard waaien om te vliegen. Dan maar eens de toerist uit hangen. Er is genoeg te doen want het is laborday weekend. In Bishop dus rodeo, demolation race, market fair en nog veel meer……..
Zo 5-9 Bishop
Labourday. In de stad is een fair en een kermis. Bovendien moeten we vandaag echt op zoek naar andere accommodatie. Morgen zijn Wayne en Paula weer terug en zullen we hun huis weer moeten verlaten. Jammer, want we zitten hier echt met heel veel plezier.
De fair bestaat voornamelijk uit kramen met locale standjes die handcrafted spullen verkopen. Er is van alles. Helaas zaten we op de heenweg al aan het maximale gewicht met alle vliegspullen, dus kopen we niks.
Op de kermis blijken ook nog heel veel kramen te staan en hier worden de prijzen voor de mooiste tomaten, taarten, tekeningen, langste wortels, vreemd gevormd pompoenen en ga zo maar door tentoongesteld. De attracties blijken voor de kinderen te zijn. Met deze hitte vinden we dit niet zo erg.
Adrian en Gigi nodigen ons uit voor een BBQ. We halen bier, vis en salade en genieten ‘s avonds in hun tuin van het heerlijke weer, lekker eten en de gezelligheid.
De heren bekijken de weersvoorspellingen en de vliegmogelijkheden en dan blijkt opeens dat we morgen heel vroeg op moeten. We besluiten de avond snel om op tijd op bed te liggen.
