Volgens Adrian wordt het een goede vliegdag en gaan we voor de 100 mijl! De start hiervoor is op Lone Pine en is genaamd Walts Point. Het is een oost-helling en ca 1,5 uur rijden…. Dat betekent dat we tussen 10 en 11 uur moeten starten. En daarom gaat die wekker dus nu zo vroeg….
Goedemorgen! 0630 gaat de wekker. Monica is jarig maar moet vroeg opstaan.
We pakken de auto, halen Adrian op en off we go. Om 0945 zijn we er en gaan opbouwen, klaar voor de strijd. De geplande overland is op de oost-helling van de Sierra Nevada naar bishop (60 mijl) , dan oversteken naar de west-helling van de White Mountains. Eergisteren hebben we op de westhelling het stuk van de White Mountains gedaan dus dat moet lukken. De totale afstand is dan een dikke 100 mijl.
Helaas is de wind niet zoals voorspeld en helaas vooral van achter. Soms komt de thermiek er een beetje doorheen maar het blijft matig. Na een tijdje wachten op de start met de neus in de wind start Adrian, Erik gaat er snel achteraan.
Coen staat helemaal klaar maar helaas komt er geen nieuwe kans. Adrian en Erik gaan dus samen op pad. De thermiek is matig en gaat niet hoger dan 3200 meter, en dan te bedenken dat de start op al bijna 3000 meter is. De Sierra Nevada is zelf dik 4000mtr dus we komen er niet bovenuit. Na 2,5 uur bergwandthermieken houden we het voor gezien en gaan landen; op het vliegveldje van Independence. Niet slecht voor zo’n matige dag. Leuk te vermelden is dat de Sierra Nevada helemaal niet in Nevada ligt maar in California….. Net als de Alabama hills.
Nadat Coen z’n toestel en uitrusting weer ingepakt heeft rijden we (Cornelia, Monica en Coen) naar beneden. Onderweg radiocontact met Erik en Adrian; ze vliegen nog, maar het is niet makkelijk.
Op de route van de start (Walts)terug naar Lone Pine kom je door de Alabama Hills. Het is een mooi maar vreemd landschap. Hier zijn veel films (met name Westerns) opgenomen. We besluiten om wat over onverharde weggetjes door dit landschap te toeren. Onderweg als echte toeristen veel foto’s makend van de rotsmassa’s.
We raken de weg een beetje kwijt, maar willen niet dezelfde route terug rijden. Onze Tom-Tom geeft uitkomst. Het is nauwelijks te geloven, maar het apparaat geeft een route over hobbelige onverharde weggetjes nauwelijks breder dan onze auto, en we bereiken Lone Pine. Vlak voor Lone Pine belt Adrian; hij en Erik staan op het vliegveldje van Idependence. Na een half uurtje rijden we het vliegvleldje op. De heren zijn dan net klaar met inpakken. Alles in en opladen en weer op weg naar Bishop
Op de terugweg is het stil in de auto: we moeten straks een hotelletje zoeken want we moeten verkassen. Gelukkig horen we even later dat we nog één nachtje kunnen blijven. Na een lekker bakje bij Starbucks zitten we nog even in de tuin na te genieten. We zien kolibri’s, vinken en zowaar een roofvogel letterlijk in de achtertuin. Ook hebben we vandaag veel Turkey Vultures gezien, veel vliegspul hier dus.
Di 7-9 Bishop
Vandaag is verhuisdag. We poetsen het huis van Wayne en Paula een beetje op en verwijderen al onze spullen. We maken onze verhalen af, schrijven de kaarten en eten eindelijk de verjaardagstaart van Monica.
Na alle wassen te hebben gedraaid en de auto’s zijn vol gepakt vertrekken we naar onze nieuwe stek. Een motel midden in het dorp. We raken al aardig aangepast hier en halen geld the american way, dus via de drive thru.
Omdat het vandaag geen vliegdag is maar eens shoppen. Op zoek naar buckels en cowboylaarsen komt alleen Monica wat leuks tegen. ‘s Avonds Wayne en Paula mee uit eten genomen als bedankje voor het zomaar beschikbaar stellen van hun huis.
Wo 8-9 Bishop Ancient Bristle Cone Pine Forest.
De voorspellingen voor vandaag zijn te harde wind om te kunnen vliegen. We besluiten de oude bomen te gaan bekijken in de Ancient Bristle Cone Pine Forest. Het aanbod van Paula en Wayne om hun auto te gebruiken nemen we aan zodat we de dirtroad op de terugweg kunnen nemen. De oudste bomen in dit bos zijn meer dan 4000 jr oud, de oudste ter wereld. De alleroudste heet Methusalem, maar ze willen niet zeggen welke dat is. Het is een prachtige wandeling met veel mooie oude gekleurde bomen. Aan het einde van de wandeling begon het zelfs een klein beetje te sneeuwen, dus lekker koud daarboven, het park ligt op ca. 3km hoogte. De 4wd weg naar beneden is ook prachtig en inderdaad alleen geschikt voor echte 4wd. Door de steilheid alleen met lage gearing te berijden.
Do 9-9 Bishop
Nog steeds (te) veel wind. We besluiten dan ook om maar weer de toerist uit te gaan hangen. We gaan naar een paar meertjes ten westen van Bishop, net in de Sierra’s.
Volgens Wayne en Paula zou het daar erg mooi zijn. De weg er heen is goed, dus kunnen we met een Jeep Patriot.
We gaan eerst naar “North lake”. Het is er inderdaad erg mooi….. maar het heeft wel iets van een visvijver… .er staan nog al wat vissers te vissen. Ze maken graag een praatje, en zijn verbaasd als ze horen dat de Owens Valley wereldberoemd is voor het deltavliegen. Dat hadden ze nog nooit gehoord, dat mensen naar de Owens komen voor deltavliegen….. Ja, als ze nou kwamen voor het vissen…. dat zou veel logischer zijn.
We gaan verder naar Sabrina Lake. Dit meer is veel groter. Het ziet er uit zoals je op plaatjes in vakantiebrochures ziet en waarvan je vermoed dat het net niet echt is, er is vast gefotoshopt m.a.w.: Het ziet er geweldig uit!
We eten onze lunch aan de oever van het glasheldere meer. Daarna wandelen we een beetje in de omgeving. Bij de wateruitlaat van het meer nemen we wat foto’s van het spetterende en bruisende water.
Daarna rijden terug naar Bishop, we doen wat boodschappen, en gaan terug naar het motel.
Het lijkt wat rustiger geworden met de wind. Om half 5 belt Wayne…. Volgens hem is het nu goed om te vliegen vanaf Flint. Hij en Paula hebben helaas nu geen tijd. Erik en Monica besluiten om te gaan kijken op de start. Ze gaan in een van onze Patriots en Monica neemt haar scherm mee. Boven op de berg blijkt de wind vlagerig en te cross.
In het motel knutselt Cornelia een lekkere salade in elkaar.
Wayne heeft weer gebeld Het lijkt voor morgen goed op Walt’s point. Hij wil graag met ons vliegen. Walt’s Point is een vroegen start, je moet er voor 11 uur ’s morgens van af, anders lukt dat niet meer.
We spreken af om morgen ochtend om half 8 bij hem te zijn. Dat wordt vroeg naar bed.
Vr 10-9 Bishop
Midden in de nacht opstaan (nou ja…. 6:30), het is al licht. Zelf koffie zetten resulteerde in helaas een slappe bak. Maar ach, we gaan vliegen. Op naar Wayne en dan naar Walters point.
Het is nog frisjes op de start maar de wind komt van de goede kant, dus meteen opbouwen. Cornelia heeft besloten niet te gaan vliegen, omdat de kuiten stijf staan van de spierpijn. Het gevolg is prachtige foto’s van de vliegende heren. Na het opbouwen, ontbijten en een paar rondjes om de vlieger om de wind echt goed te checken. Maar het ziet er zeer goed uit.
Erik bijt de spits af, Coen volgt al snel.
Bij Wayne lijkt het even dat de wind niet meer van voren komt, maar dat is schijn, die start even later ook.
Erik hangt dan ondertussen al ontspannen boven de berg, Coen en Wayne sluiten snel aan.
Cornelia en Monica besluiten te gaan rijden en verwachten hen op te halen in Bishop. Onderweg zien ze hen vliegen. In Lone Pine zit een filmmuseum. We gaan kijken of deze open is en nemen voor de zekerheid de radio mee. Nog voordat we binnen zijn komt de eerste melding over de radio en volgen er nog 2. Het blijkt toch niet zo gemakkelijk te zijn als het leek. Met een plafond van 3000 meter was het behoorlijk knokken en uiteindelijk staan Erik en Wayne bij het vliegveld van Lone Pine en Coen op het grasveld achter het meer, temidden van de muilezels.
Monica en Cornelia besluiten het museum te laten voor wat het is en halen hun weer op. Terug in Bishop vertelt Wayne over een muziekavond in Mammoth en dat de wind op Flint niet goed is. We besluiten ons te gaan vermaken met de muziek.
Za 11-9 Bishop
Vandaag is de wind oostelijk maar we zijn te lui om weer erg vroeg op te staan. Als alternatief is er McGee, een ooststart richting mammoth lake. Om 0830 zijn we weer paraat maar de wind is anders dan verwacht. We gaan toch maar op weg want anders zijn voor niets vroeg opgestaan….. Het landingsveld is echt prachtig, de weg naar boven inderdaad weer echt 4wd..
Het uitzicht is prachtig, vanaf de Serra Nevada, over Mammoth Lake naar de White Mountain.
Opbouwen van je delta doe je gewoon op het weggetje, hopen dat er niet nog een auto aan komt…
Monica is helemaal enthousiast en maakt zich klaar. 3 startpogingen later blijken de sage-bushes toch lastiger dan gedacht. Na het opzetten van de parapent moet je gelijk over deze bosjes heen rennen wat niet echt lukt. Even later start Waine goed en gaat ook Cornelia er met de delta af. Omdat het inmiddels wat later is is de wind wat gedraaid. Gelukkig blijft Cornelia goed lopen en is gestart. Coen en Erik houden het ook voor gezien en gedrieën rijden we weer naar beneden om Cornelia en Wayne op te halen. Lekker op ons gemak gaan we terug naar Bishop om uit te rusten. Coen en Cornelia gaan nog even winkelen en wij gaan plannen maken…….
Zo 12-9 Bishop
Uitslapen, eindelijk! Rustig een kopje koffie en plannen maken voor volgende week. Het weer is hier prachtig maar de wind is niet echt geschikt voor de geplande lange vluchten. We zijn op zoek naar andere mogelijkheden in andere staten, Arizona, Nevada, Idaho, Utah.
We hebben het motel voor nog 2 nachten geboekt, we gaan vandaag nog eens kijken bij Piute en morgen nog een keer naar Walt’s Point voor de lange afstand vlucht. Dat is tot nu toe nog niet gelukt, want tja het weer moet wel perfect zijn om die vlucht te kunnen maken. De rit naar Walt’s Point is dodelijk saai en dus niet echt iets om naar uit te kijken als het weer niet geschikt is voor die ene speciale vlucht. Het is namelijk mogelijk om ‘smorgens vroeg met de zon nog in het oosten van Walt’s Point naar Bishop te vliegen, daar het dal over te steken als de zon voorbij het zuiden draait en dan op de west-helling door te vliegen naar het noorden en zo meer dan 100 miles te vliegen. Echter het is geen standaard vlucht, de omstandigheden moeten wel optimaal zijn.
Maar voor vandaag eerst naar Piute. Een ruige stek met prima mogelijkheden. Shawn een Canadese parapenter gaat ook mee. Hij heeft zich een zelfde auto (wel 4×4, geen low gearing) laten verhuren als wij en zit dus met hetzelfde probleem dat hij er niet mee de berg op kan op de meeste stekken hier. Maar gelukkig brengt de auto van Paula en Wayne wederom uitkomst.
We rijden rond 2 uur naar het landingsveld van Piute en Flynns. Er staat een harde wind, te hard om te kunnen vliegen, we besluiten het om 4 uur nog eens te proberen. We hebben een paar uur vrij om wat te lummelen bij het motel. Om 4 uur lijkt het bij het motel echt wat minder te waaien, dus vol enthousiasme rijden we naar het landingsveld. Shawn staat ons op te wachten in een flinke wind. Omdat we toch een geschikte auto hebben besluiten we Flynns op te rijden.
Boven buldert de wind en weten we zeker dat vliegen er niet meer in zit. We spelen nog even met struikjes en petten en nemen maar een biertje. Vandaag was geen vliegdag. We proberen het morgen wel op Walts point. De voorspellingen zijn goed.
Shawn stelt voor om te gaan eten bij de sushibar, en dat blijkt een zeer geslaagd idee.
