Ma 13-9 Bishop
Vroeg uit de veren! Vandaag is de dag voor Walts Point. Long distance vliegen.
Erik, Coen en Shawn zijn er klaar voor. Cornelia en Monica bieden hun diensten aan als chauffeur en kaartlezer, de bekende CorMon om de heren weer op te halen, waar ze ook staan. De weg naar Lone Pine is saai. Maar met een nieuwe gast is er voldoende te bepraten. Om half 10 staan we op launch. Met een ongelooflijk harde rugwind.
Dat is balen, maar de voorspellingen zijn goed en het is niet ongebruikelijk dat de dag begint met rugwind, dus kijken we het even aan. Na een half uur lijkt het te minderen, dus besluiten Erik en Coen op te bouwen. Het opbouwen van een Delta kost nu eenmaal meer tijd dan het klaarleggen van een parapent. Shawn wacht dan ook rustig af.
Na nog een een half uur neemt de rugwind zo aan dat Erik en Coen besluiten om in rap tempo in te pakken. Ondertussen zijn er nog 2 deltapiloten langs geweest die besluiten naar de overkant van het dal te gaan. Ze geven ons de route door en wij besluiten ook daar eens te gaan kijken.
We steken het dal van het verdwenen meer over en rijden de berg op. Het is een prachtige weg. Je kunt je hier voorstellen hoe het was om een smalle kronkelende bergweg op te rijden en uit te kijken naar aanvallers die van boven alleen maar een dikke steen hoeven te gooien om jou wagen te stoppen en je te grazen te nemen. We ontdekken dat er een vroeger een ‘lift’ (kabelbaan) moet zijn geweest en ja hoor we rijden zomaar een mijnstadje in, een zogenaamde dode stad, maar er rijd nog een quad rond.
We praten met de quadrijder, hij blijkt de beheerder van het dorp te zijn en wijst ons de weg naar boven. De andere piloten zijn de andere kant op gegaan. Ook in het mijnstadje buldert de wind en als we de start lopend bereiken (We besluiten de banden van de Patriot te sparen, het pad gaat over erg scherpe stenen) waaien de hoeden van het hoofd. Maar Erik vindt de start en hernoemt hem als ‘Eriks Start’. Het is een mooie lokatie, maar vandaag helaas niet vliegbaar. We gaan terug naar het dorp en laten ons door Bob rondleiden in het museum(dorp).
Hij vertelt over hoe het vroeger ging, toen woonden er 3000 mensen en waren er 3 Saloons. Ook waren er 3 Bordello’s, waar er nog 1 van min of meer overeind staat.
Een bewoner, zijn huis staat er nog, die vermoorde een ander en er stond 900 dollar op zijn hoofd. Wij ontdekten wie het was….
Teleurgesteld in het vliegen rijden we naar huis, genieten daar van Cornelia’s salade en besluiten onze reis voort te zetten naar Utah. We hebben gewoon niet de juiste auto voor Bishop en hopen ergens anders geweldig te vliegen
Shawn stelt voor om vanavond een spel te gaan spelen in een kroeg, Shuffleboard. Coen en Cornelia hebben geen puf meer, maar Erik en Monica willen de uitdaging wel aangaan.
In de pub ontmoeten we Bryce, een local die wel met ons mee wil doen. Hij heeft een goede techniek maar waarschijnlijk ook teveel bier gehad, want Erik en Shawn winnen ondanks het geweldige spel van Monica en Bryce met nipte voorsprong (vind Monica;-)
Di 14-9 Bishop, Calienta
Op naar Utha! Om 10 uur alles uit de motelkamers weer in de auto en op pad. We hebben een route bedacht over de Extraterrestrial Highway, 375, dus langs Area 51!
Het blijkt een prachtige route te zijn, we zie van alles lopen en vliegen daar, maar het blijft herkenbaar dus gaan we er van uit dat het geen aliens zijn.
Erik heeft een motel geregeld in Crystal Spring, daar aangekomen blijkt echter dat het dorp niet bestaat! Waarschijnlijk hebben we dus wat besproken in een andere staat. Gelukkig vinden we wat in Calienta, maar daar is geen internet of mobiel telefoon bereik. We kunnen het gereserveerde motel dan ook niet afzeggen. Hopelijk blijven ze daar niet al te lang op voor ons.
Gezellig met zijn 4-en op 1 kamer, morgen door naar Richfield, Utah. Daar zijn 4 stekken die we met een gewone auto kunnen bereiken, er is komend weekend een clinic georganiseerd en volgens de locals wordt het goed vliegweer! We verwachten weer geweldig dagen tegemoet te gaan.
Wo 15-9 Een reisdag van Caliente naar Richfield
Een prachtige rit, met op de achtergrond Bryce en Zion canyons. Weer mooi weer, we hebben de hele vakantie nog geen regen gehad (Alleen een beetje sneew).
Motel Apple Tree in Crystal Spring blijkt in Alabama te liggen…… Zou ze echt op ons hebben gewacht?
Het is zoeken naar een restaurantje, er zijn wel veel winkels maar niet veel is open. Uiteindelijk komen we terecht in de pub ‘het kleine wonder’.
Jef komt langs en legt de routes uit en vertelt over de start. Morgen alweer vroeg op.
Do 16-9 Richfield
Vandaag eindelijk weer een vliegdag! De weersvoorspelling was gisteren zwakke zuidwestelijke wind en volgens een lokale parapiloot zouden we goed kunnen vliegen vanaf Monroe Piek. Eerst landingsveld bekijken, vaantje neerhangen, het is een mooi veld. De berg op naar boven, Jef heeft het ons goed uitgelegd en gecombineerd met de Tom-Tom is het makkelijk te vinden, maar het is een lange dirt road, het kost wel een uur om boven te komen.
Het is een mooie rit met gele en rode vlekken van de bomen in de herfst en een nauwe doorgang. Onderweg naar boven komen we een enorme kudde schapen tegen zonder herder, wel met een paar honden. We wachten dus maar geduldig tot ze voorbij zijn.
Boven op de berg, stenen. Maar verder vriendelijke start. Het landingsveld is net niet te zien. Het hoogte verschil is 1750m Het landingsveld (de hele vallei) ligt op 1650 meter, zodat we starten op 3400 meter! De lucht is het dus al behoorlijk dun, wat het starten niet makkelijker maakt.
Erik en Coen bouwen rustig op. De wind komt mooi van voren en Erik start als eerste.
Hij klimt makkelijk boven start uit. Als Coen aan de start staat valt de wind een poosje weg, als er weer mooie wind van voren komt start ook hij, maar hij vind onvoldoende lift voor de start en vliegt richting dal.
Verder voor de start vind Coen een bel die hem langzaam omhoog brengt. Eenmaal boven de start gaat het sneller omhoog naar 4400 meter. In middels is gebleken dat Erik wel kan zenden over de radio, maar niet kan ontvangen. Erik is naar het zuiden gevlogen, Coen vliegt naar het noorden naar de volgende piek die zo’n 5 km verderop ligt daar gaat het omhoog tot 4700 meter! Toch maar goed om de zuurstof mee te nemen anders hadden ze ’s avonds vast dikke koppijn gehad.
Cornelia en Monica rijden de auto naar het landingveld. Cornelia heeft sjans met 3 quad-rijders. Weer lopen er schapen over de weg, ditmaal met herder en paard. Op het landingsveld blijkt Erik al geland en Coen net op final te zitten.
Inladen, boodschappen, salade eten. Plannen maken, we willen ons graag aansluiten bij een lokale wedstrijd (voor para’s), we besluiten nog een dag langer te blijven. Bij de receptie van het motel blijkt dat onze kamers al verhuurd zijn. Komende week is er een bijeenkomst van Quad-rijders, het wordt drukker in het motel. Als we nog een extra nacht willen blijven zullen we van kamer moeten wisselen, hetgeen we morgen dus gaan doen.
Vr 17-9 Richfield
Vanmorgen na de koffie eerst verhuizen naar de andere kamers, deze liggen helaas wel aan de weg en hebben geen koelkast, maar dat laatste lost Cornelia in 5 minuten op.
We willen net op weg naar de “briefing” van de lokale wedstrijd als we ontdekken dat deze niet op loopafstand van het hotel is, maar 3 kwartier rijden verderop. Tja dat halen we niet meer. Erik belt met de organisatie en die melden dat er vandaag al harde wind is en er dus niet gevlogen kan worden. Dan maar een relaxdagje. Erik heeft de wasautomaten gevonden dus eerst maar aan de was. En Coen heeft eindelijk weer tijd om het blog bij te werken, hij loopt al een week achter.
De rest van de dag wordt besteed aan kaartjes posten, winkels kijken, blushelicopters volgen, lezen en natuurlijk plannen maken voor de komende dagen.
We besluiten nu de wind hier voor de komende dagen toch te hard is om te vliegen, verder te reizen. Er is nog zoveel te zien en misschien te vliegen. Want de omgeving is hier prachtig. Veel groener dan Owens Valley en vol van kleur van de bergen en de al verkleurende bladeren. De temperatuur blijft hier zeer aangenaam. We leven nog steeds in de korte broek.
Za 18-9 Richfield, Cedar City
Wederom worden de auto’s ingepakt om door te reizen. Maar Jef belt en brengt ons aan het twijfelen. Zij zijn onderweg naar de start van Cove en of we mee willen. We weten het niet zo goed, maar dan belt hij dat het goed is op de start. We besluiten toch die kant op te rijden. Nog voor we goed en wel onderweg zijn belt Jef weer. Ze zijn na een ‘sledge ride’ geland en gaan zo weer naar boven, ze staan op het landingsveld.
We rijden achter hen aan naar boven. Wederom kan de auto het niet goed aan, maar meelopen helpt een stuk. Boven ziet het er prachtig uit. Ook hier zit je ver boven het dal.
De startplekken zijn echter niet geschikt voor delta’s. De weststart is te veel met stenen bedekt en direct onder de start staan de bomen. De zuidstart is erg krap je moeten tussen de bomen en bushels door. Erik, Coen en Cornelia besluiten niet te starten. Monica wil graag de kunst eens af kijken en ziet Jef een makkelijke start vanaf de weststart maken. Hij wil alleen even termieken en dan naar LZ. Maar hij vind helemaal niets en haalt LZ niet. Hij land achter de eerste helling. Dat geeft te denken. De andere parapenters starten op de zuidstart , tussen de bomen door, en dan ook net er tussendoor. Vervolgens is het hard werken in onrustige termiek. Monica besluit ook om met de auto naar beneden te rijden ipv vliegend.
Gezien de tijd rijden we naar Cedar City om morgen te kijken of we daar nog kunnen vliegen. Er blijkt ook een luchtballonnen feest te zijn. Helaas waait het te hard om de ballonnen op te zetten, maar het wordt toch een leuk feestje met muziek, dans en de branders van de luchtballonnen. Morgen staan we vroeg op om ze te zien vertrekken. We duimen voor weinig wind in de ochtend anders lukt het ze niet.
Zo 19-9 Cedar City
Het is nog donker als we opstaan. Om 7 uur gaan de luchtballonnen starten en wij willen erbij zijn. Gisteravond waaide het te hard om de ballonnen op te zetten, maar de verwachting is dat het vanmorgen minder zou waaien. Luchtballonnen kunnen niet in harde wind starten, dan is het risico te groot. Net als gisteren zijn er veel kijkers. Er worden proefballonnetjes opgelaten en die hebben toch een behoorlijke vaart, het wachten is op de zon die over de berg moet komen. We staan wat te twijfelen, want we hebben het ontbijt uitgesteld. Uiteindelijk begint eentje de ballon uit te vouwen en op te zetten.
Maar besluit men niet te starten vanwege de gedraaide wind. Als ze zouden starten kunnen ze geen landingsveld vinden. En als je niet kunt landen moet je niet starten, heel herkenbaar. Vliegen voor ons zelf zit er ook niet in vanwege de te harde wind.
We gaan uitgebreid ontbijten en ons klaarmaken voor Zion Park voor een hike. Het is een prachtige rit. In het park is het vreselijk druk. Parkeren bij de informatiebalie is onmogelijk.
We kiezen zelf een route uit en vertrekken naar de hidden valley. Een leuke wandeling, eerst de berg op over een pad, maar daarna nog even lekker klauteren. Tenslotte nog even bijkomen bij een watertje en dan weer terug naar Cedar City.
Morgen gaan we op pad richting de kust, op weg naar Torrey Pines.
