Ma 20-9 Cedar City, Parker
Vandaag een reisdag . Op tijd opstaan maar niet te vroeg en de TomTom instellen op Torrey Pines California, met als extraatje een stuk langs de Colorado river. Veel namen roepen herinneringen op aan verhalen van vroeger, vooral in films.
De reis gaat vandaag door verschillende staten, in deze volgorde: Utah, Arizona, Nevada, Arizona. We gaan dwars door Las Vegas, waar we bijzonder worden verrast omdat de zitbank van Coen en Cornelia tijdens een pitstop zomaar voor ons in de etalage staat. Daarna eten we een ijsje bij Denny’s en reizen we verder door de woestijn. In de woestijn zien we extreem lange treinen, Cornelia telt 128 wagons, 2 locomotieven er voor en 2 er achter (en dat was een “korte”)
Bij een tankstation ontmoeten we een vreemde vogel. Aan het einde van de middag staan we aan de Coloradoriver, 108graden fahrenheit, weinig schaduw en een beetje reismoe. We besluiten het eerste motel op de route te nemen.
Hier zitten we ‘savonds lekker aan het zwembad (andere gasten houden het voor gezien) met een pizza en een biertje te genieten van de vakantie. (warm, zwembad, lekker eten, gezellig en vooral geen enkele mug, vlieg, wesp) We kunnen zo nog wel een tijdje door. Morgen weer verder!
Di 21-9 Parker Arizona naar Carlsbad California
Ook vandaag weer een reisdag…..
We zijn op weg naar Torrey Pines, een vliegstek aan de kust, zuidelijk van Los Angeles, net boven San Diego. Hier liggen de roots van het deltavliegen, het is een van eerste plekken waar met delta’s gevlogen werd op de wind die van de oceaan komt. Het schijnt nog steeds een druk bevlogen stek te zijn, nu vooral parapents, we zij benieuwd.
Maar eerst van Parker naar Carlsbad. We kiezen voor Carlsbad omdat het in de buurt van Torrey Pines is, maar de motels zijn niet zo duur als in Torrey Pines. Erik heeft gisteren via de computer een motel geboekt, we voeren het adres in in de Tom Tom, veranderen de route een beetje omdat we niet via L.A. willen en gaan op pad.
Het is nog steeds heet. Waar het in Bishop en Richfield ‘s nachts nog behoorlijk afkoelde, bleef het ’s nachts in Parker erg warm.
Der reis gaat over de Colorado rivier, door nog meer dessert, langs spoorlijnen met graffiti.
Onderweg tanken we op een plek die Chiriaco Summit heet. De familie Chririaco begon daar en 1934 een tankstation, toen de dirt road verhard werd tot Highway 10. Onze aandacht werd daar getrokken door een oude auto. Toen we die wat van dichterbij bekeken werden we uitgenodigd om in een garage te komen kijken, waar nog een oude auto stond, plus nog wat motorblokken posters en onderdelen. De eigenaar restaureert oude Fords en racet er ook mee onder andere op zoutvlaktes in Utah. Hij zat vol leuke verhalen. De auto buiten gebruikt hij dagelijks.
We rijden verder via Dessert Springs, een oase in de woestijn, waar veel mensen wonen die in Sillicon Valley werken, dus geld genoeg en dat is wel te zien aan de fraai onderhouden huizen en bermen langs de kant van de weg.
We stoppen nog eens langs de kant van de weg en komen tot de ontdekking dat granaatappels aan een boom groeien.
In de Laatste 50 mijl daalt de temperatuur van 95 gr F naar 65 gr F. De temperatuur drop komt van zeewind. Voor ons voelt dat koud. We stoppen in Carlsbad, bij de Ramada Inn.
Wo 22-9 Carlsbad, Torrey Pines
Vandaag hebben we een motel met ‘hot breakfast’. We zijn het niet meer gewend en vergeten het bijna. We gaan voor de zelfgebakken wafels, donuts met jam en cereals. Het smaakt prima. Bij een ontbijt op vakantie moet je altijd maar afwachten wat ze lokaal daar van vinden. Een continental breakfast betekende tot nu toe koffie, oranje gezoet sap en een vruchtenmuffin. Wij vinden het wat karig, maar hier in Amerika is het standaard. Je ziet het op veel Motelborden erbij staan.
Vandaag hopen we te vliegen op Torrey Pines! Dit is een historische plek. Thuis liggen de films met de helden van toen, die aan de wieg stonden van het ongemotoriseerde vliegen. Alles kon toen nog of moest nog worden bedacht.
Het gaat er nu wel een beetje anders toe. We treffen een prachtig grasveldje hoog boven de kust (klif ca 90 meter hoog), een cafe/shop en toiletten. We melden ons aan in het cafe en krijgen een boekwerk om te tekenen voor alle bedachte en nog niet bedachte risico’s waarop iemand ze aansprakelijk zou willen stellen. We betalen het daggeld. Vervolgens krijgen we een instructievideo over de site! Dan mogen we nog een fluitje kopen om iedereen weg te blazen (als je wilt starten of landen) en is het tijd om op te gaan bouwen.
Erik is nog net op tijd klaar en kan een startje maken. Hij vliegt een paar keer langs de rand en merkt dan dat de wind zwakker wordt. Hij besluit te landen voordat hij eruit zakt en de trap vanaf het strand moet nemen (90 meter!) Coen en Cornelia zijn te laat met opbouwen, maar de voorspellingen waren meer wind in de middag, dus we wachten gewoon af. Ondertussen is er genoeg te zien: de parapenters, de vogels, de modelzwevers, kiters, surfers, helikopters, zwevers, jachtvliegtuigen, dubbeldekkers, naaktzonners en ga zo maar door. Het is een echte toeristen stek, maar het pilotengebied is goed aangegeven. Monica besluit wederom om niet te vliegen, als ze zo doorgaat komt ze zonder vliegen thuis. Hopelijk volgend jaar beter.
Helaas wordt de wind niet beter, dus inpakken maar. De voorspellingen geven te zachte wind voor Torrey Pines, dus we gaan wat nieuws bedenken. Echter ook na een voortreffelijke Mexicaanse hap bij Jaws weten we het nog steeds niet.
We gaan naar bed zonder plannen! Dat is voor het eerst, wat zal er van ons worden????
Do 23-9 Carlsbad, Santa Barbara
Tja en wat nu? We hebben geen idee, maar weten alleen dat we gaan inpakken en het motel verlaten. De voorspellingen voor Torrey is te weinig wind of van de verkeerde richting voor de komende week. We horen dat er een clinic is in Owens Valley, maar vinden dat te ver. We kunnen nog eens naar Crestline bij San Bernadino. En we kunnen naar Santa Barbara, daar moeten we ook heen om de zuurstofflessen in te leveren.
Keuzes, keuzes en we weten niet wat het beste is. We vinden een compromis in Lake Elsinore, dat is richting het noordoosten net als bijna alles en niet al te ver weg. Op het landingsveld (ja heren, dat is echt het landingsveld, waar die bomen in staan) zien we blushelicopters vliegen en ook al weten we nog niet de precieze locatie van de start, we verwachten dat die op diezelfde helling is.
De blushelicopters zijn erg indrukwekkend, zie de foto’s, gevolg is dat we afgeleid zijn van het landingsveld. Cornelia heeft de tegenwoordigheid van geest om even te praten met de locals. Dat zijn wel geen piloten, maar ze kunnen veel informatie geven over de berg, LZ en de brand. Starten is echt geen optie, dus eerst maar eens een lekker broodje smeren. Ondertussen belt Coen met de contactpersoon van Santa Barbara die hem doorstuurt naar een deltapiloot die meent dat het daar wel goed weer wordt en bereid is om ons te helpen.
Iets wat we goed geleerd hebben deze vakantie, is dat informatie van locals heel veel helpt, al hoewel je zelf ook alert moet blijven. Want harde wind is niet altijd te harde wind!
We hebben een plan! Op naar Santa Barbara!
Na 3 of was het 4 uur rijden in de file en dwars door Los Angeles, zijn we niet meer echt scherp. We hebben voor het eerst echt moeite met het vinden van een motel. Maar gelukkig lukt het wel. Nog even eten bij Denny’s en thuis een biertje. Zo, morgen kunnen we kijken of we kunnen vliegen en anders bellen we John, de local.
Vr 24-9 Santa Barbara
Een echte toeristenstad met veel winkeltjes en eettentjes. We hebben al contact gehad met enkele locale piloten en Monica wil wel kijken op de traininghill van de locale school. Dat komt mooi uit want daar moeten ook de zuurstofflessen worden afgeleverd.
Deze trainingsheuvel is een droom voor elke schoolhouder. Ongeveer 75 meter hoog met een laminaire zeewind en een landingsveld direct eronder. Met de bus halen ze de cursisten weer op die niet hoeven in te pakken, maar pakken gewoon hun scherm op en stappen zo in de bus voor de volgende start. Monica kan ook gebruik maken van de faciliteiten, vol enthousiasme pakt zij dan ook uit, want dat vlieggevoel is toch wel erg weggezakt en moet weer even wakker worden gemaakt. Daar is deze stek uitstekend voor. Eerst wat opzetoefeningen en als alle cursisten gestart zijn vliegt Monica er achteraan. Coen en Cornelia besluiten om de stad te gaan bekijken, Erik maakt de foto’s en Monica geniet van een zeer prettig veld om weer even te oefenen. Waarom hebben ze deze voorzieningen toch niet in Nederland?? Daar is het altijd modderen met een onhandig veldje waar de wind altijd uit de bomen lijkt te komen.
Na 4 startjes is Monica tevreden, de techniek matched weer met werkelijkheid en mogelijkheden. En het is toch wel erg warm vandaag met al die kleren en een helm.
Coen en Cornelia hebben ondertussen een leuk restaurant gevonden en een paar leuke winkeltjes waar we beslist samen nog even heen moeten. Toevallig is het weer Mexicaans. Waarom zijn dat toch de leukste en gezelligste tentjes?? Voor morgen hebben we een afspraak met een locale piloot. Hopelijk brengt hij ons naar een goede start.
Alle landingsvelden in Santa Barbara
Za 25-9 Santa Barbara
Op de oefenheuvel is vandaag een bruiloft, dus nu op naar de echte bergen voor het serieuze vliegen. We hebben afgesproken met John op het landingsveld. Het Internet geeft hier goede informatie over de landingsvelden, maar de bijbehorende start wordt doodgezwegen. Daarvoor heb je een echte local nodig. Gelukkig heeft John zich aangeboden.
We volgen de gegeven route naar het landingveld en staan na 5 minuten enigszins sip te kijken naar een scheef, aflopend veld met een flinke krater erachter, en op de meest onhandige plekken een boom. Erik blijft positief en legt uit hoe we dit moeten aanvliegen. De rest gelooft hem direct maar is dolgelukkig als John op komt dagen en verwijst naar een beter veld. Hier kijken we elkaar aan, waarom dit nu echt beter is. Het veld is zo mogelijk nog schever en er staan voldoende bosjes in om over te struikelen. Laten we hopen dat de start beter is. Cornelia wijst nog op alle opstakels tussen start en landing en vol goede moed rijden we ondertussen achter Wayne, Adam en James aan naar boven. John blijft thuis want die organiseert een chute vouw clinic en nodigt ons uit voor bier en eten na het vliegen.
Boven aangekomen zijn Cornelia, Coen en Monica het snel eens. Chauffeurs zijn belangrijk en er liggen veel opstakels tussen start en landing. Erik is de enige die met de locals de start durft te wagen. Hij start er prachtig af. Ontdekt dat de hoogspanningskabels best in de weg hangen en bovendien er 2 giga palen op zijn route staan, gewoon om het spannend te maken. Het wordt een glijvlucht die eindigt in een prachtige landing. De rest rijdt naar beneden en na een lekkere lunch besluiten we het strand op te gaan zoeken.
Het is behoorlijk vol op het strand, maar als je even doorloopt vind je zo een rustig plekje. Het water van de Pacific is koud, maar langs de waterlijn is voldoende te beleven. Na nog een ijsje bij de strandtent is het tijd voor de clinic. Dus op naar John.
We leren een boel bij de clinic. Ten eerste dat de Amerikanen niet zo vaak hun chute herpakken ( 4 jaar is standaard, maar Adam haalt zelfs 10 jaar) en de meesten doen dat zeker niet zelf. Verder de tip om na het trekken en gooien van de chute deze in te halen om zeker te zijn dat alles opent (als je ook de chute inhaalt: Meteen nog een keer gooien) Voor de parapent geldt, de tip: houdt je remlijnen vast, daarmee kun je de pent stoppen als je eenmaal je reserve hebt gegooid.
Net als we besluiten om te vertrekken komen de lichtballen aan een touwtje te voorschijn. Leuk om te doen! We krijgen zelfs een show met echte vuurballen, dat durven we niet na te doen, maar het ziet er prachtig uit.
Na weer een heel stel locals te hebben leren kennen nemen we wederom afscheid. Monica gaat morgen nog eens spelen op de oefenhelling, Coen en Cornelia gaan de stek Kagel bekijken en slaapplek zoeken bij San Bernadino. Langzaam aan gaan we echt op naar LA. Nog een paar dagen te gaan gelukkig.
Z0 26-9 Santa Barbara, Los Angeles, Sylmar
We worden wakker en het is alweer mooi weer….. Lekker ontbijtje en dan weer plannen maken. Monica wil nog wel een keertje oefenen op de prachtige oefenhelling van de Eagle parapente school. Coen en Cornelia gaan een nieuwe stek verkennen die Zac Majors (Zippy) hen aangeraden heeft: Kagel. Deze stek ligt net noord van Los Angeles (ca. 100 mijl). Na uitgechecked te hebben wisselen we van auto en gaan op pad, voor het eerst in deze vakantie allebei met zijn 2en.
Monica en Erik rijden naar de oefenhelling en het is er druk, zo’n 15 studenten zijn bezig en er lopen nog zo’n 10 instructeurs rond. Na 3 uur oefenen houdt Monica het voor gezien; wel weer veel geleerd. Nu maar hopen dat we de dingen onthouden die we hier weer geleerd hebben! Volgens Erik ziet het er mooi gecontroleerd uit.
We bellen Coco en die staan op de berg, ze zijn met een vriendelijke local meegereden de berg op, Coen is aan het opbouwen en we besluiten naar het landingsveld te gaan. Wellicht kunnen we Coen nog zien landen.
We rijden echter gelijk de file in en na ca. 20 mijl nemen we een andere route door het binnenland. Een mooie route en om ca. half zes staan we op het landingsveld. Het is een mooie stek en Coen heeft prachtig gevlogen, niet makkelijk maar hij kijkt heel blij!
We besluiten hier morgen nog eens te gaan vliegen, dus zoeken we een slaapplekje in de buurt . Eten doen we vandaag bij ”Jack in de box” (eerste drivethru in 1951) Volgens Erik was het matig maar de rest vond het wel lekker… Morgen weer vliegen???
