Soms ga ik wandelen in een prachtig bos en achteraf heb ik het gevoel dat ik niets heb gezien. Niet omdat ik mijn ogen dicht had of gezellig liep te kletsen en niet op lette. Er was gewoon niets interessants te zien ook al was het een fijne wandeling.
Ik ben begonnen om na zulke wandelen dan eens op te noemen wat ik wel heb gezien en realiseerde dat ik eigelijk best veel had gezien, maar niet wat ik wilde! Een bijzondere plant een zeldzame vogel of gewoon iets nieuws. En ook dat ik mijn idee van iets bijzonders nogal liet kleuren door wat anderen vinden.
Gisteren liepen we in een nieuw gebied rond een prachtig bos, maar iets te dicht bij de snelweg want die bleef je maar horen. Gelukkig gaan vogels gewoon harden zingen als ze opgroeien in een gebied met veel lawaai, dus die hoor je wel. Maar toch is het jammer, dat Nederland geen echte rust meer kent.
We kwamen een paar andere natuurliefhebbers tegen die enthousiast vertelden over de staartmezen en kuifmezen die zij in grote getale hadden gezien. Zij hoopten nu nog de klapekster te vinden die in dit gebied rond zou vliegen. En wij? Wij hadden niets gezien. Ja wel een paar roofvogels, meesjes, mussen en merels. Eikenbomen vol paddestoelen en kleine koraalzwammetjes met hele kleine beestjes erop. Maar niet die groep staartmezen die we zo graag op de foto zouden willen hebben, laat staan die klapekster. Maar thuis bij de warme kachel realiseer ik me dan, dat ik toch wel veel gezien heb en ook nieuwe dingen!
Paddestoelen herkennen is niet makkelijk, maar deze Zwarte knoopzwam hebben we gevonden, dus die staat binnenkort in de gids.
