De laatste regendag hebben we goed gebruikt door onze reserve parachutes te herpakken. Dat moet 2x per jaar gebeuren en nu hadden we er voldoende ruimte voor in het appartement. Na een paar dagen in een gewoon bed hebben we ook wel weer zin in de bus, vooral omdat het weer een stuk beter is geworden. Wel is de wind nog hard.
Vliegen proberen we op El Bosque. maar bij de ‘groundhandling’ vliegt Abeltje al het hele veld over. Boven op de start staat iedereen wel te kijken, maar vliegen zit er niet in. We vertellen daarom maar waar de pijnboompit vandaan komt en vervolgens hebben we onze duimspieren verrekt maar wel een heel zakje verzameld. Nu nog een notenkraker.
Gelukkig kan Abeltje nog vliegen op Algodonales, het is een mooi gezicht al die parapents en delta’s bij elkaar, maar we zijn blij er niet tussen te hangen.
Wij gaan op zoek naar een plekje om te camperen en vinden een oude picknickplek bij het water. Er zijn veel wildsporen te zien, maar helaas zien we ze de volgende ochtend niet. We hebben een ontbijtafspraak in Algodonales met een paar deltapiloten en besluiten de kortste weg te nemen.
De tomtom stuurt ons meteen off-road en na een paar kilometer over smalle paadjes, met grote gaten hopen we niet meer terug te hoeven. We stuiten op een 6-sprong tegelijk met een schaapskudde en bijbehorende honden. We durven dan ook niet de auto uit om even lopend de paden te bekijken, want de honden zijn best groot en kunnen wolven ook aan. We kiezen een pad en zien het alleen maar slechter worden, er staan nog wel informatiebordjes, maar die noemen het opeens een wandelpad. Volgens de tomtom zijn we bijna bij de weg, maar niet elke weg die de tomtom geeft bestaat nog. Uiteindelijk komen bij een gesloten hek, touwtje los – doorrijden – touwtje vast, we staan in de koeienweide dus nogmaals touwtje los – doorrijden – touwtje vast. We zien voor ons een boerderij opdoemen en hopen dat ze het niet erg vinden dat we aan de touwtjes hebben gezeten. Er is niemand te zien alleen dirtroad en geen idee waar de weg nu op aansluit. We rijden naar de volgende huizen, de weg is nu echt heel slecht en keren is absoluut onmogelijk…. Weer een hekje dus touwtje los – doorrijden – touwtje vast. En dan eindelijk hebben we een teerweg! Joepie! we zien de autoweg en rijden er vol enthousiasme heen, we hebben het gehaald!!!!….. Ehh nee dus. Er zit een hek voor de weg en deze keer geen touwtje los – doorrijden – touwtje vast, want het is een elektrisch hek. We moeten 1 km in de achteruit naar de gebouwen. Daar rijden we rond tot we iemand zien lopen. Uitstappen durven we niet, want de honden hebben ons al wel gevonden en draven om de auto. Uit een paardenstal komt eindelijk een man. Hij vraagt in vloeiend spaans hoe wij toch binnen zijn gekomen want het hek is op slot! Tja leg maar eens uit dat je langs de achterkant bent gekomen terwijl je geen spaans spreekt. Na veel handen en voeten zegt hij dat hij het hek voor ons open zal doen, hopen we. We rijden opnieuw de kilometer naar het hek en zien deze heel langzaam openen. Joepie we zijn eruit!! En dit allemaal nog voor het ontbijt, want we zijn op tijd voor onze afspraak.
We gaan naar El Bosque, maar na al die spanning zakt Erik er bij het vliegen uit. Gelukkig neemt hij de volgende dag de autoweg, dus kon er weer uitgebreid gevlogen worden.
Responses to “Andalusië”
- wilma schuman says: November 9, 2011 at 22:50
Pijnboompitten hebben we ook veel in de tuin, Jammer dat het echte nootje erin maar zo piepklein is maar dan snap je wel waarom de pitten in de winkel zo duur zijn.Hier slaan ze de pitten gewoon met een steen kapot en open.
Lekker dat Erik weer kon vliegen. Heb je ook al gevlogen Monica of verzamel je nog moed? O ja, we zijn in Porterville geweest. Wel een bus van de paragliding klub gezien maar geen vliegers zien hangen in de lucht en ook niets gezien dat op een landings plek lijkt. Maar natuurlijk is de kans dat we die herkennen ook wel klein.
Liefs en doeie.allo allo,
met de accu’s komt het wel goed, zie mail. Hebben jullie al weer gas? Onze bus is bijna klaar voor vertrek. Mirjam is niet zo happy dat ik de Fuji mee wil nemen, dus, samen (weer) vliegen is nog even de vraag. Maar dan gaan we toch lekker met de duo soaren?!.
Wél parapenten in Marocco, dus Monica, we gaan ervoor:)
Groetjes uit Colombotte, tot over een paar weken.
Mirjam & Tim
