Erik gaat duovliegen. Zijn passagier is een beginnende deltapiloot, die net haar grondoefeningen heeft gehad. Ze vind het geweldig en geniet volop. Ze wil graag wat terug doen en we stellen voor om samen te gaan eten bij de pizzeria in het dorp. Ondertussen kijken we uit naar IJnschje en Chris, die komen ons opzoeken ‘waar we ook zitten’. Ze zijn precies op tijd voor de pizza.
Omdat het weer hier nog steeds wisselvallig is is de planning dat ook, we hebben bedacht te gaan wandelen en in plaats van een route op de kaart te bedenken nemen we deze keer een aangegeven route. Dat is voor IJnschje en Chris een goede manier om er in te komen. Het wordt het pad om Lokve, Aangekomen in het dorp is de start van de wandeling zo gevonden, de merktekens staan bijna om de meter zowel op de bomen als op stenen op het pad. Na 10 minuten houdt het pad opeens op tussen de frambozen, maar al snoepende van die frambozen is het pad zo weer gevonden. Het loopt lekker, een beetje op een beetje neer, tussen de bomen. Maar dan komen we het bos uit, steken een weg over en het pad is verdwenen.
Gelukkig hebben we ons kaartje nog en daarop besluiten we zelf wel te bepalen waar we zijn. Dat gaat prima alleen het beloofde paadje naar links komt maar niet. Ons pad eindigt met een lading boomstammen. Teruglopend kan Erik het toch niet hebben en gaat nogmaals op zoek. Hij vindt het pad, maar zodra hij op de route stapt is de toegang al weer verdwenen in het bos. Wandelen in Slovenie is duidelijk niet voor watjes.
De spieren zijn wat dikker, maar verder gaat het prima. Wel een reden om nu niet het bos in te gaan maar wat toeristische attracties te bekijken. De ‘I feel Slovenia’ reeks staat vol met leuke dingen om te bekijken, wel doen ze er hier niet zo moeilijk over dat er nog mensen wonen of werken en soms vragen ze opeens entree. Je moet dus zelf een beetje bepalen of je afstand houdt of toch even binnen gaat kijken. Of dat nou anderen weerhoudt, maar wel is het vaak erg rustig bij bezienswaardigheden en dat waarderen wij wel.
Als echte touristen op pad: Kopje koffie in Kanal ob Soci, op de toren bij Gonjace, naar kasteel in Dobrovo, langs de rivier Krcnik en het dorpje Smartno.
Na een flinke toertocht, waaronder een gravel pad langs de italiaanse grens (Chris waande zich er in de middeleeuwen) besluiten we te gaan eten boven Nova Gorica. We rijden door een zware hagelbui. We krijgen een tafeltje voor het raam en zitten midden in de wolken. Voor het eten kunnen we kiezen uit gnocchi met veel vlees en pilzen (paddestoelen) en een locale wijn. We eten er heerlijk, alleen die gnocchi krijgen we niet op. Enigszins verontwaardigd wordt de tafel afgeruimd, het was toch echt een schotel voor 4 personen! We krijgen van hem toch een locaal bittertje bij de koffie, de ‘Buben’ een slivovitsj-variant (5 vruchten ipv pruimen, maar minstens even sterk merkten we aan Erik. Die moest die van Chris ook opdrinken. Dankzij deze opoffering kwamen we veilig thuis) de ‘mädel’ een likeurtje van amarenen. Ondertussen was de wolk opgetrokken en kregen we een prachtig uitzicht op Nova Gorica met af en toe nog een bliksemschicht. Terug op de camping bleek alles de hagel, regen en wind goed doorstaan te hebben.
Volgens Erik vervelen de mensen zich hier ‘s winters, volgens Monica juist niet …..
dorpsfeest, ‘het gras is weer gemaaid’ te Trusnje.
Response to “bezoek!”
- wilma schuman says: August 2, 2011 at 11:04
Mooi hoor, de toeristische attrakties maar ook de twee buurmannen. Heerlijk lijkt het me om daar rond te kuieren en alles mee te maken. Hebben ze ook daar nog niet gehoord van de ‘doggy bag’. meenemen van de dinner restjes en de volgende dag nog even nagenieten van het gerecht als ontbijtje? Misschien toch vragen de volgende keer.
Groetjes aan Chris en Ynschkje,
liefs Wilma
